Gazetecilik adına utanç olacak yeni bir iftiraya daha tanık olduk.

Ne ilk bu, ne de; korkum odur ki son olacak.

Gazetecilik mesleğinin kutsallığına, saygınlığına inananlardanım.

On yıldır devam eden yazı maceram, gazeteci dostlarla kurduğumuz yakın dostluklar ve haber alma özgürlüğüne sağladığı katkı nedeniyle böyle düşünürüm.

Ancak bunu herkes için düşünmüyorum.

Bu anlamda bazı gazetecilere saygı da duymuyorum.

İftira atanlara,

Dedikodu yapanlara,

Olmayanı olmuş, olanı olmamış gibi gösterenlere,

Manipülasyon yapanlara,

Namus düşmanlarına,

Dine, dindara, kutsala saygısı olmayanlara saygı duymuyorum.

Yıllardır tanıdığımız insanlara değil de bilmediğimiz görmediğimiz birilerine yönelik bir şeyler söylense durup bir düşüneceğiz.

Kafamızda bir ‘acaba’ sorusu şekillenecek.

Biz bilmiyoruz, belki bunlar biliyordur diye düşüneceğiz.

Bu adam(!) bir şeyler duyuyor.

Ama nerden duyduğu, neresinden duyduğu belli değil.

Bilgi yanlış yerden girince çıkışı da yanlış oluyor tabi.

Ne gariptir ki iftira atılan kişileri TBMM’de en iyi tanıyanlardan biri olan İçişleri Bakanı Sayın Süleyman Soylu haklı bir tepki veriyor.

İnsani bir refleks gösteriyor.

Bu aşağılık iftirayı ve sahibini sert sözlerle eleştiriyor.

Ne oluyor biliyor musunuz?

Bir partinin sözcüsü mikrofonların önüne, kameraların karşısına geçip bu iftiracıyı savunuyor.

Şaşırdınız mı?

Sanmam.

Peki, bir kadına, bir aileye atılan, hem de namus üzerinden, en büyük kutsallardan biri üzerinden atılan iftira karşısında tepki vermesini bekleyeceğimiz başka kişi, topluluk, örgüt kuruluş var mı?

Var elbette ne diyeceklerini bekliyoruz.

Eğer saygı buysa bay gazeteci sana saygı duymuyorum.

İyi niyetle kamu hizmeti vermeye çalışan dostlarımız tenzih ederek senin mesleğine saygı duymuyorum.

Meslek ahlakına(!) saygı duymuyorum.

Haber(!) anlayışına saygı duymuyorum.

Araştırmacı(!) gazeteciliğine saygı duymuyorum.

Sana köşe veren sütun veren kuruluşa da saygı duymuyorum.

Sen, meslektaşlarının utancısın.

Yazık!